Poezi nga Arben Dreshaj
Pas një dreke me bollëk,
lehtë vendos për dietë
Lehtë e ke të kritikosh,
kur je në qoshe të shikosh
Lehtë e ke t’japësh ide,
kur me i zbatu nuk ke
Kur nuk është malli yt,
lehtë e ke lirë për ta shit’
Lehtë e ke të shesësh mend,
ku askush s’të njeh n’atë vend
Me fasada i zbukuron shtëpitë,
me to lehtë vetën e çoroditë
Trim të bëhesh lehtë e ke,
kur s’ka gjak përmbi dhe
Me kritere qe i vendos ti vet,
lehtë e ke të garosh me tjerët
Lehtë e ke verës ta mbyllësh syrin,
oxhakut t’ia vësh dryrin
Lehtë e ke lindjen ta gjesh,
Dielli kur lind duke buzëqesh’
Plagën e huaj e mbyll ti lehtë,
nuk e ndjen atë – nuk të vret
Lehtë e ke me djersë të huaj,
shoqërinë për ty ta bësh të luaj’
Kur ti nuk je duhanxhi,
ta lësh është e lehtë për ty
Të vendosësh të kurshesh,
në fillim te muajit lehtë do ta kesh
Kur je i rrethuar me pasuri,
lehtë e ke t’zgjedhësh shoqëri
Kur je i veshur me pushtet,
kudo fjala të ecën lehtë
Kur tjetri punën e bën mirë,
lehtë për ty t’i thuash s’qe e vështirë
Për sfidat qe s’i ke kalu,
lehtë e ke tjetrin me ngushëllu
Për gjithçka që ty të pëlqen,
arsyetimet lehtë po i gjen!
